13 Şubat Cuma günü aldığım haber hayatım boyunca
aldıklarımın en güzeliydi. Anne oluyorum. İçimde küçücük (ama gerçekten küçücük
0,2 mm ) bir hayat var. Aslında ne hissetmem gerektiğini de tam bilemiyorum.
Sanki rüyadaymışım gerçek değilmiş uyanıverecekmişim gibi. Belki varlığını hissedemediğimden bilemiyorum
ama vücudumdaki ve ruhumdaki değişiklileri haftalık yada günlük olarak yazmaya
karar verdim.
Seni
öğrendiğimde tam 4 hafta 1 günlüktün ama küçücük bedenine bakmadan bulantı
nöbetlerini başlattın. Bugün 5. Haftanın son günü ve ben hala midemde bir şey
tutamıyorum. Ne yemek borumun yanması ne boğazımdaki tahriş hiç biri önemli
değil tek endişem seni daha iyi besleyememek. Umarım bu bulantı nöbetleri bir
an evvel geçer.
Dün
seninle ilk randevumuz vardı bebeğim. Doktor amcan zar zor buldu seni o kadar
ufaksın ki " toplu iğne başından biraz büyük" dedi senin için
"okun ucundaki siyah nokta bebeğin" dedi. Sen mucizesin içimden
canımdan can kanımdan kan alarak hayata hazırlanacak ve bir ömür meleğim
olacaksın. Umarım bir gün bunları okuyabilecek kadar büyüdüğünü görebilirim.
Seni
seviyorum meleğim.
